Merhaba. Türkiye’de çekilen ‘Aftersun’ filmi bu yıl merakla beklenen yapımlardan biri oldu. Hem konusunun kendine özgü olması hem de çekimlerin güzelliği nedeniyle pek çok sinemasever filmi izlemiş ve olumlu ya da olumsuz yorumlarını yapmıştır. Bu içeriğimde sizlere ‘Aftersun’ filminin incelemesini yazdım.
Umarım izleyenler için güzel bir okuma olur.
Not: Spoiler içerir.
Charlotte Wells’in ilk uzun metrajlı filmi “Aftersun” duygusal açıdan derin ve benzersiz bir senaryoya sahip. Sinema, kaybedilen zamanın acısına ve uzun süredir kayıp olan bir insanı anlamaya yönelik çaresiz bir arzuya odaklanır.
“Aftersun”, Sophie’nin babasına 11 yaşındayken kendini nasıl hayal ettiğini sorduğu bir videoyla başlıyor. Yetişkin perspektif sahneleri ise anılara bakmayı ve o sırada babasının neler yaşamış olabileceğini hayal etmeyi içerir.
Sophie, yapım aşamasında olan her şey dahil bir otelde babasıyla birlikte kalmaktadır. uyudum Sophie’nin memnuniyeti babası Calum için dünyalara bedeldi ve onun Türkiye’de geçirdikleri her dakikadan keyif almasını istiyordu. İkili tatillerini videoya kaydeder ve Sophie’nin babasıyla ilgili sayısız güzel anısı vardır.
Sophie o yıllarda çok gençtir. Babasına baktığında bir şeylerin ters gittiğini hissetti ama babasını tam olarak anlayacak durumda değildi. Artık bir yetişkin olduğunda, kamera sahnelerini izleyerek babasının yaşadıklarını anlıyor.
Bir yetişkin olarak, o anıları geri sararken, babasının duygusal olarak ne kadar kırıldığını ve ağlayacak bir omuza ihtiyacı olduğunu fark eder. Calum otuzlu yaşlarında bir babadır ve Sophie’nin annesinden ayrılmasına rağmen sağlıklı bir ilişki sürdürmeye devam etmiştir.
Sophie, yolculuk sırasında babasının yaşadıklarını tam olarak anlamasa da babasıyla güçlü bir duygusal bağı vardır. Gökyüzüne ne kadar çok baktığını ve babasının gökyüzünün altında yaşadığını bilmekten gelen inanç duygusuna atıfta bulunuyor.
Türkiye gezisi sadece baba-kız ilişkisi açısından değil, aynı zamanda seyahat sırasında Sophie’nin reşit olması açısından da değerlidir. Sophie, çocuklarla havuzda takıldığı, sevişen ve geceleri parti yapan gençlere hayran olduğu için kendini büyük hissediyor.
Ondan uzak bir dünyaydı ve tıpkı tanıştığı genç yetişkinler gibi büyümek ve bağımsız olmak istiyordu. Calum zaman zaman kontrol etmesi çok zor hale gelen kendi şeytanlarıyla uğraşırken, Sophie büyümenin getirdiği yenilikleri anlamakta zorlanıyordu.
Film boyunca, Calum’un neden acı çektiğini asla tam olarak öğrenemiyoruz. Sadece gösterilen küçük parçalarla kabaca bir fikir oluşturuyoruz. Sophie, Calum’a on birinci doğum gününü nasıl geçirdiğini sorduğunda, doğum gününün hatırlanmadığını söyleyerek çocukken ihmal edildiğini öne sürer.
Calum ayrıca kendini hiçbir yere ait hissetmiyordu. Edinburgh büyüdüğü yerdi ama insanlarla ya da yerle bağ kuramıyordu. Maddi olarak yükü olsa da kızından utancını hep sakladı. Ama Sophie bu sorunun farkındaydı. Calum ayrıca Sophie ortalıkta yokken çaresizlikten ağlardı.
Filmde, Calum’un içinde bulunduğu depresif ruh haliyle nasıl baş etmeye çalıştığının işaretlerini görüyoruz. Seyahatlerinde yanında meditasyon ve Tai Chi ile ilgili kitaplar taşıyor ve hatta fırsat buldukça Tai Chi çalışıyor.
Calum, muhtemelen hiç çocuk sahibi olmayı planlamamış, 20’li yaşlarında genç bir babaydı. Ne tatmin edici bir kişisel hayatı ne de başarılı bir profesyonel hayatı vardı. Hatta bir film sahnesinde 30 yaşına gireceğini hiç düşünmediğini ve 40 yaşında olmayı asla hayal etmediğini söylüyor.
Sophie için pes etmeyen adam, kızı bir erkekle ilk öpücüğünü paylaştığında, Sophie’nin özel hayatıyla ilgili ayrıntıları -çıkmayı seçtiği erkekler veya aldığı ilaçlar gibi- paylaşacağını umduğunu ifade ediyor.
Her şeyi kendisinin yaptığını ama bunu onunla paylaşmak zorunda olduğunu söylüyor. Bu konuşmadan, Calum’ın renkli bir genç yetişkin hayatı yaşamış olabileceği, ancak örnek alacağı, yanlış anlamalarını paylaşacağı veya ona tavsiyelerde bulunarak ona yardım edeceği kimse olmadığı açıkça görülüyor.
Baba-kız uçurumu, yetişkin Sophie’nin babasını bir an gördüğü çılgın bir partide özetlenir. Gerçek onun içinden geçer ama onu bütünüyle göremez. Söyleyecek çok şeyi, kızmak için nedenleri ve babasına biraz daha tutunmak için karşı konulamaz bir isteği vardır ama ondan uzaklaşır.
Bir yetişkin ve bir anne olarak, Sophie artık ebeveyn olmanın ne demek olduğunu biliyor. O sırada babasının neler yaşamış olabileceğini anlar ve yanında olup ona yardım etmek ister.
Filmin sonunda Calum’ın Sophie’yi havaalanında bıraktıktan sonra karanlık odaya girmesini izliyoruz ki bu da onun ne kadar bitkin olduğunun sonda bir göstergesi. Sophie karanlıkta bile babasının ritimle mutlulukla dans ettiğini umuyor ve hayal ediyordu.
Calum’un Türkiye’den aldığı kilim ile yolculuk sırasında çektikleri görüntülere ve babasının anılarına sarılıyordu. Sophie artık babasının ne kadar incindiğini anlıyordu ama hayatı yolundaymış gibi davranıyordu.
“Aftersun” izledikten sonra uzun süre akılda kalan filmlerden biridir. Frankie Curio’nun canlandırdığı Genç Sophie ve Calum’un canlandırdığı Paul Mescal, canlandırdıkları karakterlerin karmaşıklığını zekice canlandırıyorlar. Sinema hakkında ne düşünüyorsun? Yorumlarını bekliyoruz.
